Խոզին մի՛ թող մտնի տաճար.
Նա ի բնե չունի դարձի որևէ ճար,
Որքան նրան մաքրե՛ս, լվա՛ս՝
Չի սրբանում, նույնն է մնում՝
հավե՜րժ անբան, հավե՜րժ տհաս:
Աղբյուսասեր իր բարքերո՜վ՝
ամեն սուրբ բան անարգելով՝
Երբ լվացվի՝ ավելի է գազանանում ու խոզանում.
ավելի է գոռոզանում,
Աղբ է սարքում ակնածելի ամե՛ն սուրբ բան, ակնածելի ամե՛ն անուն,
երբ շուրջն աղբ է, այդժամ է նա հանգստանում:
Որովհետև խոզին ի՜նչ սուրբ երազի թև,
մտքի թռիչք, կամ բարության արդար շերտեր,
Նրա համար կյանքն Անհունի՝ աղբյուսն է լոկ,
Հարկ է դրանց մարմնեղեն տաճարներից դո՛ւրս շպրտել,
Աստծո Խոսքո'վ, և... անողո՛ք:
Մաքսիմ ՈՍԿԱՆՅԱՆ